Στο Χελμό για 4x4
2ήμερη περιήγηση στον δασωμένο Χελμό
Ένα γεμάτο εναλλαγές 2ημερο, με διαδρομή το Σάββατο στις ανατολικές παρυφές του Χελμού, από την λίμνη Τσιβλού μέχρι την Νεραϊδόραχη στα 2350μ. αλλά και ταξίδι γαστρονομίας στα αγνά προϊόντα της ευρύτερης περιοχής. Την Κυριακή από τα Κλουκινοχώρια διασχίζοντας το δάσος της Ζαρούχλας επιστρέφουμε από την Στυμφαλία.
Οι τελικές διαδρομές θα διαμορφωθούν βάση καιρικών συνθηκών & ύψος χιονιού-χιονόπτωσης
Μοναδική αίσθηση σε έναν από τους πλουσιότερους και σπανιότερους βιότοπους της Πελοποννήσου.
Ταξίδι στη μυθολογία, τη λαϊκή παράδοση, το ένδοξο παρελθόν και τη νεότερη ιστορία.
Κόστος Συμ/χης
370 €
Όχημα με 2 άτομα
8-10 Οχήματα
2 διαν/σεις
Λίμνη Τσιβλού
Στύγα - Η πηγή της αθανασίας
Στην επιβλητική Νεραϊδοράχη του όρους Χελμός και σε υψόμετρο 2.100 μέτρων βρίσκονται τα Ύδατα Στυγός. Ένα μαγικό αλλά και επιβλητικό τοπίο, φημισμένο από τους χρόνους της αρχαιότητας. Εκεί σχηματίζεται ένας εντυπωσιακός καταρράκτης, ο οποίος πέφτει σε απόκρημνο φαράγγι από ύψος 200 μέτρων και εισβάλλει στην κοίτη του ποταμού Κράθι.
Τα ύδατα της Στυγός συνδέθηκαν με θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όπως τα Ελευσίνια Μυστήρια. Κατά την μυθολογία, τα Ύδατα Στυγός, ανέβλυζαν από ένα ψηλό βράχο και ύστερα χάνονταν μέσα στη γη, ενώ θεωρούταν πως είχαν φοβερές ιδιότητες και τα φύλαγαν μέρα και νύχτα ακοίμητοι δράκοι.
Από αυτά τα μοναδικά μέρη πηγάζει και ο μύθος της Αχίλλειος Πτέρνας. Μόλις γεννήθηκε ο Αχιλλέας η μητέρα του Θέτιδα τον βούτηξε στα ύδατα της Στυγός για να τον κάνει αθάνατο.
Τα Κλουκινοχώρια
Τα Κλουκινοχώρια γνώρισαν την απόλυτη καταστροφή μετά την πτώση του Μεσολογγίου από τις ορδές του Ιμπραήμ Πασά που με τον στρατό του πέρασε «διά πυρός και σιδήρου» όλη την Πελοπόννησο. Οι ντόπιοι πολέμαρχοι Σολιώτης και Πετμεζάς, με ελάχιστους, εξουθενωμένους από τις αλλεπάλληλες μάχες πολεμιστές, χωρίς πολεμοφόδια και εφεδρείες, αντιστάθηκαν γενναία προασπίζοντας τον τόπο τους. Τελικά όμως επικράτησαν οι πολυάριθμοι Αιγύπτιοι που κατέσφαξαν χιλιάδες αμάχους και έβαλαν φωτιά στα χωριά Περιστέρα, Ζαρούχλα και Σόλος.
Το 1790 οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταλείπουν το ορεινό και άγονο Κλουκινοχώρι Χαλκιάνικα και κατεβαίνουν κοντά στη θάλασσα για τη χειμερινή τους διαβίωση κατασκευάζοντας τα πρώτα καλύβια της Ακράτας.
Επιβλητικά χωριά και πέτρινοι πολεμόπυργοι
Στον δρόμο Ακράτας - Ζαρούχλας συναντάμε το χωριό Αγρίδι. Εδώ στο στένωμα του βουνού, σε σημείο γνωστό με την ονομασία «Πόρτες», στις 14 Μαρτίου 1821 ο Νίκος Σολιώτης επέφερε το πρώτο σε όλο τον Μοριά, αποτελεσματικό κτύπημα εναντίον των κατακτητών, θανατώνοντας Τούρκους ταχυδρόμους που μετέφεραν σημαντικές επιστολές στους αξιωματούχους τους, σχετικά με τον επερχόμενο ξεσηκωμό των Ελλήνων. Μια επιτύμβια στήλη θυμίζει στους περαστικούς το ηρωικό του κατόρθωμα.
Βρύση της Γκόλφως
Ζαρούχλα, Πολεμόπυργοι στο πυκνό Ελατόδασος
Οι Κλουκινοχωρίτες ήταν επιδέξιοι λιθοξόοι και κτιστάδες ονομαστοί σε όλη την Πελοπόννησο. Είχαν δική τους συνθηματική γλώσσα και ανταγωνίζονταν με επιτυχία τους Λαγκαδινούς, Ηπειρώτες και τους Μακεδόνες μαστόρους κτίζοντας γερές και οικονομικές κατασκευές.
Παραδοσιακή αρχιτεκτονική-Πετροπελεκητάδες
Στη Ζαρούχλα διασώζονται και ξεχωρίζουν με το επιβλητικό τους παράστημα αρκετοί πέτρινοι πολεμόπυργοι. Μερικοί από αυτούς μετρούν πάνω από 300 χρόνια παρουσίας. Ο παλιότερος από αυτούς, κτίσμα τουλάχιστον 500 ετών, είναι ο Πύργος της Ζαρούχλας, τον οποίο χρησιμοποίησε σαν ορμητήριο ο οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης Ασημάκης Φωτήλας. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει ταλαιπωρημένο από τον χρόνο το πυργόσπιτο του Χαραλάμπη. Αξιόλογες είναι και οι εκκλησιές και οι λιθόκτιστοι μεταβυζαντινοί ναοί της Παναγίας και της Αγ. Τριάδας.
Μονή Αγίας Ζώνης
Μονή Αγίας Ζώνης, γνωστή και σαν Παναγία των Καταφυγίων από τις σπηλιές που υπάρχουν ολόγυρα και χρησίμευαν ως καταφύγιο για τους μοναχούς. Βρίσκεται σε βραχώδες κοίλωμα του βουνού σε υψόμετρο 1.300 μέτρα πάνω από το χωριό Χαλκιάνικα και κτίστηκε το 1638.
Περνώντας από την περιοχή, ο Κολοκοτρώνης γνώρισε την καλόγρια Μαργαρίτα Βελισσαροπούλου, την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Μαζί της απέκτησε έναν γιο, τον Παναγιώτη, δίνοντάς του το όνομα του γιου του που είχε σκοτωθεί το 1824.